Το κείμενο είναι προβληματικό από πολλές απόψεις. Η σύγκριση γλωσσών ως προς τη «διαφορά συναισθημάτων» είναι άτοπη. Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου μπορεί κανείς να εκφράσει συναισθήματα. Και να μπαίναμε όμως σε αυτή τη διαδικασία, το συλλυπητήρια αντιστοιχεί στο condolences και όχι στο RIP. Επίσης, το ελληνικό συλλυπητήρια είναι μεταφραστικό δάνειο από το γαλλικό condoléances (βλ. εδώ). Ακόμα, δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις του Λυκόγιαννου, αλλά το «What a sunset!» μπορεί να το έγραψε για να αστειευτεί. Η μαγεία της ρέουσας γλώσσας –για να ακολουθήσουμε τη διατύπωση της αρθρογράφου– έγκειται και σε τέτοιες χρήσεις. Κι αν όμως δεν το έγραψε για λόγους αστεϊσμού, δεν μπορεί να βγει το συμπέρασμα ότι χάνεται η ελληνική από τη χρήση ξένων λέξεων σε ελληνικά κείμενα ή ξένων γλωσσών από Έλληνες. Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι υπερβολικό και αβάσιμο. Συν τοις άλλοις, η γλώσσα δεν είναι μόνο λεξιλόγιο. Η ελληνική δεν χάθηκε σε εποχές που είχε δεχτεί πολύ μεγάλες επιδράσεις από άλλες γλώσσες σε λεξιλογικό επίπεδο. Η λέξη υπουργός, για παράδειγμα, στα αρχαία σήμαινε «υπηρέτης, βοηθός» και χρησιμοποιήθηκε στα νεότερα χρόνια για να αντικαταστήσει την ξενικής ετυμολογικής προέλευσης λέξη μινίστρος – και σαν το μινίστρος υπήρχαν ένα σωρό λέξεις. Τέλος, η χρήση λέξεων που ήταν πρώτα βρισιές και μετά χρησιμοποιήθηκαν και ως φιλικές προσφωνήσεις γίνεται και σε άλλες γλώσσες – παράδειγμα είναι το ισπανικό cabrón.
