Αγαπητοί συνέλληνες, καλωσορίσατε στο «περιγλώσσιο». Ημείς ο αυτόχθων αισθανόμαστε την ανάγκη να σάς συστηθούμε, ωστόσο δεν θα το κάνουμε –ακόμα… Για αρχή, θα σας συστήσουμε το περιγλώσσιο.
Το περιγλώσσιο λοιπόν είναι ένα τρακάρισμα. Συγκεκριμένα, τράκαρε η λέξη «περισκόπιο» με την λέξη «υπογλώσσιο». Οι δράστες του παρόντος ημερολογίου (είπαμε ποιοι: ημείς ο Αυτόχθων) εμφορούνται από προθέσεις δόλιες και σχιζοφρενικές, εθνοπροδοτικές και εθνοσωτήριες την ίδια στιγμή. Κέντρο των συζητήσεων θα είναι η γλώσσα και κάτι μας λέει ότι σύντομα θα παρατηρηθεί μεγάλη αποκέντρωση!
Για να μην είναι αυτή η εγγραφή ένα τυπικό καλωσόρισμα, ο Αυτόχθων ο Έλλην κρίνει σκόπιμο να παρουσιάσει και μια ενδιαφέρουσα, καλλιτεχνική ως επί το πλείστον, είδηση. Όταν ακούει κανείς να συνενώνεται η ποίηση του Παλαμά με μια …δισκογραφική πρωτοβουλία του Πανεπιστημίου Αθηνών, τι μπορεί κανονικά να περιμένει, πέρα από ένα ακαδημαϊκό έως και μουχλιασμένο αισθητικά αποτέλεσμα; Κι όμως. Ο δίσκος «Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ», ο οποίος κυκλοφορεί νομίζω εδώ και λίγες εβδομάδες, είναι μια συλλογή αξιοπρόσεκτων τραγουδιών που προέρχονται από τους καλύτερους ίσως σημερινούς συνθέτες στην χώρα μας. Μεταξύ αυτών ο Νίκος Ξυδάκης, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων (όσοι φανταστήκατε, σωστά φανταστήκατε: Ξυδάκης και Λουδοβίκος μελοποίησαν τον «Τάφο»). Από τα τραγούδια αυτά, που μεταδόθηκαν συγκεντρωμένα προσφάτως από το Τρίτο Πρόγραμμα, ο συντάκτης του παρόντος ξεχώρισε το εξής, το οποίο τού φαίνεται διπλά απίστευτο (1. φαίνεται απίστευτο ότι οι στίχοι αυτοί είναι του –συνήθως μεγαλόστομου– Παλαμά 2. φαίνεται απίστευτο ότι ο συνθέτης της συγκλονιστικής μουσικής αυτού του τραγουδιού –Τάσος Ρωσόπουλος– είναι ακόμα σχετικά άγνωστος):
Μέσα μου ανοίχτηκε βαθύ πηγάδι
Σκοταδερό.
Μέσα του κάθε φωνούλα βόγγισμα
Λυπητερό.
Μέσα μου ολάνοιχτο βαθύ πηγάδι
Χωρίς νερό.
Κι η πέτρα μέσα του πάει πέφτει
Χάνεται και δεν χτυπά
Βαθιά όλα μέσα μου και άδεια
Και τίποτε δεν φέγγει
Τίποτε που ν’ αγαπά.
(προέρχεται από την ποιητική συλλογή «Οι Πεντασύλλαβοι» την οποία δεν έχουμε στα χέρια μας, γι’ αυτό και η στίχωση έγινε κατά το δοκούν, σύμφωνα με την εντύπωση που άφησε το τραγούδι)
Αυτόχθων ο Έλλην.
Το περιγλώσσιο λοιπόν είναι ένα τρακάρισμα. Συγκεκριμένα, τράκαρε η λέξη «περισκόπιο» με την λέξη «υπογλώσσιο». Οι δράστες του παρόντος ημερολογίου (είπαμε ποιοι: ημείς ο Αυτόχθων) εμφορούνται από προθέσεις δόλιες και σχιζοφρενικές, εθνοπροδοτικές και εθνοσωτήριες την ίδια στιγμή. Κέντρο των συζητήσεων θα είναι η γλώσσα και κάτι μας λέει ότι σύντομα θα παρατηρηθεί μεγάλη αποκέντρωση!
Για να μην είναι αυτή η εγγραφή ένα τυπικό καλωσόρισμα, ο Αυτόχθων ο Έλλην κρίνει σκόπιμο να παρουσιάσει και μια ενδιαφέρουσα, καλλιτεχνική ως επί το πλείστον, είδηση. Όταν ακούει κανείς να συνενώνεται η ποίηση του Παλαμά με μια …δισκογραφική πρωτοβουλία του Πανεπιστημίου Αθηνών, τι μπορεί κανονικά να περιμένει, πέρα από ένα ακαδημαϊκό έως και μουχλιασμένο αισθητικά αποτέλεσμα; Κι όμως. Ο δίσκος «Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ», ο οποίος κυκλοφορεί νομίζω εδώ και λίγες εβδομάδες, είναι μια συλλογή αξιοπρόσεκτων τραγουδιών που προέρχονται από τους καλύτερους ίσως σημερινούς συνθέτες στην χώρα μας. Μεταξύ αυτών ο Νίκος Ξυδάκης, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων (όσοι φανταστήκατε, σωστά φανταστήκατε: Ξυδάκης και Λουδοβίκος μελοποίησαν τον «Τάφο»). Από τα τραγούδια αυτά, που μεταδόθηκαν συγκεντρωμένα προσφάτως από το Τρίτο Πρόγραμμα, ο συντάκτης του παρόντος ξεχώρισε το εξής, το οποίο τού φαίνεται διπλά απίστευτο (1. φαίνεται απίστευτο ότι οι στίχοι αυτοί είναι του –συνήθως μεγαλόστομου– Παλαμά 2. φαίνεται απίστευτο ότι ο συνθέτης της συγκλονιστικής μουσικής αυτού του τραγουδιού –Τάσος Ρωσόπουλος– είναι ακόμα σχετικά άγνωστος):
Μέσα μου ανοίχτηκε βαθύ πηγάδι
Σκοταδερό.
Μέσα του κάθε φωνούλα βόγγισμα
Λυπητερό.
Μέσα μου ολάνοιχτο βαθύ πηγάδι
Χωρίς νερό.
Κι η πέτρα μέσα του πάει πέφτει
Χάνεται και δεν χτυπά
Βαθιά όλα μέσα μου και άδεια
Και τίποτε δεν φέγγει
Τίποτε που ν’ αγαπά.
(προέρχεται από την ποιητική συλλογή «Οι Πεντασύλλαβοι» την οποία δεν έχουμε στα χέρια μας, γι’ αυτό και η στίχωση έγινε κατά το δοκούν, σύμφωνα με την εντύπωση που άφησε το τραγούδι)
Αυτόχθων ο Έλλην.
